bu ara böyle hiç canım istemiyor….

ne keyifsiz günler yaşıyoruz, kime baksan aynı tat, aynı doku….

bir sürü ego arasında gün yaşıyoruz, ne gerek var, kaprise 

tribe ?

herkes işine baksa ya, kendi eksiğimizi bilip onu 

tamamlamaya çalışsanız ya, neden diğerlerini daha çok 

eksiltiyorsunuz?

bu uzun zamandır böyle ….

ee napıcaz o zaman ?

önce gerçeği doğru tespit edeceğiz, sonra o gerçeklik üzerine kendi gerçeğimizi inşa edeceğiz….

yani bir çeşit, var olana alışma durumu …

hep şikayet edenlere sinir oluyorum, genelde de yüzlerine söylüyorum, ya sev , ya terk et arkadaşım….

ne kabız bir millet olduk…

resmen ağlayarak beslenen insanlar topluluğu…

çözüm yok, ama dert çok….

bir ip ucu vereyim mi?

en kolayından başla sorunu çözmeye sırala , kategorize et, bir gün gelir hafiflersin 🙂

mesela ben en çok ütü krizlerimde böyle yapıyorum:)

ne alaka demeyin , hayatımın en önemli sorunu ütü….:) 

hafta sonu ev temizleyip ütü yapacağım diyorum, ev temizleniyor ütüye gelince vazgeçiyorum…

bir süre sonra stoklar tükeniyor 🙂

işte o zaman iş başa düşüyor 

önce tşirtler , sonra kot pantolonlar derken bitiyor….

hele şimdi yeni bir taktik geliştirdim, ütülenecekleri çamaşır askısının farklı kısmına asıyorum, katlanıp dolaba yerleşecekleri farklı kısma 🙂

sevmediğim şeyleri yapabilmenin yollarını arıyorum 🙂 

kaçınılmaz anladım artık, zevk almaya çalışıyorum….

aaaa konu nereden nereye geldi aslında özet şu ; enerji emiciler , ağlayıp durmayın  sevin ya da terkedin  🙂 

Koca dünya yetmiyor mu?
Hayat aslında o kadar basit ki; gülümseyin, bulaştırın 🙂