Tam dilimin ucuna geliyor yutkunuyorum
Hanımlık bende kalsın diyorum.
Birinin yüzüne yapmadıklarını , olmadıklarını söylemek edeple alakalıdır .
Annem ; allah bin bir ayıbımızı görür yüzümüze vurmaz der.
Belki o yüzden . … SUSUYORUM …
haklı mı ? bilmiyorum ki orası biraz karışık biraz …
Önceden bana mı kaldı olmayanları söylemek derdim hep…
Ama son dönemde bakıyorum, konuşmadıkça yutkundukça edepli edebinden susuyor, edepsiz kendini bir şey zannediyor ..
tam olarak böyle değildi ama olsun artık…
ama yine de kendi kendime böyle düşünüyorum:)
tam dilimin ucuna geliyor yutkunuyorum …
arkamı dönüp gidiyorum…
Fakat o da yanlış galiba bazen konuşmak gerek , herkes bir şeye aynı açıdan bakmıyor ki …
Bir objenin sağdan bakıldığında görünen parçası ile sol cenahtaki parça aynı değil ki…… Kızsak da ben bu yüzden kızdım, bil , gidiyorum demek gerek…
Özetle Yutkunan insanlar zarif insanlar olarak nitelendirilir , artık kararım yutkunmamaktan yana …
niye mi bunu yazdım, hep incelikler yüzünden mutsuz olduğumuzu düşündüm bu zamana kadar …
konuşmak gerek , diğer yaratıklardan farkımız bu değil mi?
